Η Ιεροψαλτική Κοινότητα, εκ των παλαιοτέρων συντεχνιών του Γένους και της Πατρίδας, αριθμεί πλέον των 10.000 μελών- Ιεροψαλτών και προσφέρει τις υπηρεσίες της στον Ελληνισμό, ηδύνοντας με τα ιερά «τραγούδια» της τις ιερές ακολουθίες της εκκλησίας. Μία χιλιετία -και πλέον- προ της συστάσεως του Ελληνικού Κράτους και μέχρι σήμερα, στους ναούς πόλεων και χωριών της Εκκλησίας της Ελλάδος, της Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης, των Μητροπόλεων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, των Ιερών Μονών και των Κοιμητηρίων οι ψάλτες καλύπτουν αποκλειστικά «πάγιες και διαρκείς» ανάγκες αυτών, όπως προσδιορίζονται από τους Ιερούς Κανόνες, τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος (άρθρα 4, περιπτ. ε, και 36 παραγρ. 6 του νόμου 590/1977) και τον Κανονισμό Εκκλησίας της Ελλάδος 176/2006 «Περί των Ιεροψαλτών και της καταστάσεως αυτών (ΦΕΚ Α’ 268/19.12.2006).
Ο Ιεροψάλτης, διαχρονικά, λογίζεται κατώτερος Κληρικός της Εκκλησίας, ασκεί, σύμφωνα με τους αρχαίους Κανόνες της ένα Ιερό Λειτούργημα, ως άμεσος και βασικός συνεργάτης του Ιερέως, εκπρόσωπος του πληρώματος της Εκκλησίας, λειτουργικά και τελετουργικά. Παραλλήλως είναι καλλιτέχνης, με σπουδές όλων των βαθμίδων, διδάσκαλος, ερευνητής, πολιτιστικός διαχειριστής και, ως εκ τούτων, μοναδικός φορέας της. Καταλαμβάνει κατόπιν προβλεπόμενης διαγωνιστικής διαδικασίας Οργανικές θέσεις που προβλέπονται για κάθε ιερό ναό και ασφαλίζεται στον ΕΦΚΑ σύμφωνα με τις περί αυτού εκάστοτε ισχύουσες διατάξεις. (Άρθρα 3 και 5 Κανον. 176/2006). Λαμβάνει μηνιαίες «τακτικές» αποδοχές, το ύψος των οποίων εγγράφεται στον Προϋπολογισμό των Ιερών Ναών και τελεί υπό την έγκριση του Μητροπολιτικού Συμβουλίου. Όμως υπάρχει ένα ζήτημα…

«…Οι Ιεροψάλται, αποτελούντες κατώτερον Κλήρον της Εκκλησίας, δεν υπάγονται εις τας περί συλλογικών συμβάσεων κειμένας διατάξεις» (Α.Ν. 2200/40, άρθρ. 64 παρ. 4). Παράλληλα οι Ιεροψάλτες θεωρούνται Υπάλληλοι των Ιερών Ναών, με σχέση εργασίας Δημοσίου Δικαίου που καθορίζεται ρητά στον Κανονισμό 176/2006 και τον Νόμο 4235/2014, όμως τα συγκεκριμένα Ν.Π.Δ.Δ. είναι αυτοχρηματοδοτούμενα (Ν. 4235/2014) και η μισθοδοσία τους αποτελεί αντικείμενο ιδιωτικής συμφωνίας τους σε προσωπικό επίπεδο. Με αυτό το νομικό πλαίσιο ο ψάλτης είναι διορισμένος σε έναν ιερό ναό με σχέση «δημοσίου δικαίου» (κατ΄ όνομα), καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες, με καθημερινές υποχρεώσεις,  λαμβάνει μισθό ακόμα και... 100 ευρώ μηνιαίως, δεν λαμβάνει Δώρα Χριστουγέννων – Πάσχα κλπ, και όταν είναι να υπαχθεί σε οποιαδήποτε μέριμνα λογίζεται… δημόσιος υπάλληλος και εξαιρείται!  
Οι ιεροψάλτες επιτελούν, αναγνωρισμένα ένα «δημόσιο λειτούργημα», θεραπεύουν μια ιστορική τέχνη αναγνωρισμένης διεθνούς αξίας, πλην όμως ουδέποτε «επικαιροποιήθηκε» το αρχαίο θεσμικό τους πλαίσιο σύμφωνα με τη σύγχρονη λειτουργία του κράτους… Καλές προθέσεις Εκκλησίας και Κράτους, η αντιπαλότητα που υποβόσκει, ήδη από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους, μεταξύ των δύο πλευρών, εκτρεφόμενη από ανιστόρητες ιδεοληψίες μερίδας του πολιτικού κόσμου και αφορά στην ρύθμιση των σχετικών αρμοδιοτήτων και της διαχείρισης της εκκλησιαστικής περιουσίας, «κληροδότησαν» στους ψάλτες το άγος να ασκούν το λειτούργημά τους χωρίς να χαίρουν ελάχιστων κοινωνικών και εργασιακών προνομίων.
Η Ιεροψαλτική είναι η πιο αδικημένη επαγγελματική τάξη της χώρας!